biernik link - Bogdan Prejs

Instytut Mikołowski, Mikołów 2015

• • •

trzeba pamiętać: żadnej metafory. zero patosu.

nie używać słów: życie, śmierć, ból, samotność,

miłość. zbyt górnolotne. być sobą, jednocześnie

spełniając marzenie bycia każdym, kim chciałoby

się zostać. nie peszyć się. nigdy nie przepraszać

ani dziękować za cokolwiek. zachować dystans.

trafiać w sedno. puentować zgrabnie. uderzać

celnie. prosto w noc. i udawać, że nie krwawi.

wagary

może napisz usprawiedliwienie. podrób podpisy rodziców. okrągły

mamy lub zamaszysty taty. i tak nigdy się nie dowiedzą. ostatnią

wywiadówkę mieli podczas twoich studiów. w sądzie. albo powiedz

że babcia ci umarła. to akurat prawda. nie ma jej od osiemnastu lat.

musiałeś wziąć urlop by pojechać na ten pogrzeb. ewentualnie wymyśl

jakąś chorobę. najlepiej poważną. przecież w twoim wieku ona już

nie omija. masz na to recepty od kardiologa neurologa gastrologa

laryngologa pulmonologa i lekarza rodzinnego. tylko proktologa brak

co jest dowodem że przynajmniej hemoroidy ci nie dokuczają. jednak

na nie usprawiedliwienia nie wypisuj. bo cię klasa wyśmieje i będziesz

miał przesrane aż do matury. chyba nie chcesz mieć świadectwa

dojrzałości do dupy. tym bardziej że zapomniałeś o kupnie papieru.

a powinieneś pamiętać. ostatnio od czasu do czasu cię przegania.

ale uwierz. nie musisz już uciekać. pobiegłeś wystarczająco daleko.

lekcja naprawdę się skończyła. dlatego nie pytaj dla kogo ten dzwonek.

walentynki

nawet księżyca nie widać. w bloku naprzeciwko

kilka rozświetlonych okien. za nimi meblościanki

na połysk, brudne talerze na stole, kuweta w kącie,

nieprzeczytane książki przy kryształach, wrzask

kąpanego niemowlaka, płacz nastolatki, mineta

staruszków. piana w kuflu. telewizor na ful. lady

gaga w jajku. john lennon w trumnie. wyobrażam

sobie wszystkich ludzi jako pięć skrętów w paczce

po goldenach. trzy liczby pierwsze. jedenaście

wątpliwości. siedemnaście pytań. wiersz mariusza

: co ci niosę w pękniętych skrzydłach nocy.

trzy kobiety. wszystkie krzyczą

czterdziestka z mieszkania obok przeżywa drugi orgazm

tego wieczoru. jej syna chyba nie ma więc drze się bez

skrępowania. za drzwiami naprzeciwko krzyczy rencistka.

mąż pewnie znów jej przylał bo kolejny raz wróciła pijana

a on pijany musiał siedzieć sam w domu. jedyna kobieta

pod naszym dachem to sąsiadka z piętra niżej.

wrzeszczy że jest już dwudziesta druga dziesięć a my

za głośno puszczamy muzykę. blondyna z boku wstępuje

w trzeci orgazm. pijaczka z naprzeciwka wpada w szloch.

zołza z dołu wychodzi trzaskając drzwiami. na niebie lśni

paznokieć pana boga.

dzień kobiet

muszę zadzwonić do mamy. nawet chwyciłem

za telefon, ale w telewizorze za chwilę pobiegnie

kowalczyk. zrobię to później, choć wiem, że mama

czeka. wczoraj nie dzwoniłem w ogóle. martwi się,

że coś się stało, ale przecież zaraz będzie bieg.

za oknem słońce. marzec topnieje. wkrótce dzień

kobiet. nie lubię zimy. nie przepadam za kowalczyk.

wystartowała najlepiej. lubię kobiety. przedwczoraj

rudnicki powiedział, że jego mama nie chce umrzeć,

bo się boi, jak jej syn opisze ten pogrzeb. nie znam

jej. pewnie czeka jak moja. justyna przybiegła trzecia

wirek ratusz

brak fajek to prawdziwy problem. jak pół godziny czekania

na przystanku wirek ratusz. od siódemki którą akurat się

opuściło do dziewięć osiem dwa mającego dowieźć do celu.

gdy wraca się z wizyty u pierwszej kobiety w swym życiu

i po spacerze z pierwszą kobietą na świecie.

– magiczne miejsce – obwieszcza sms od tej drugiej. – tyle

w nim magii co w świni rumaka. chyba że depresję nazwać

wyższym stanem optymizmu – odpisuję.

– jesteś już w domu? – to telefon od tej pierwszej. – tak mamo.

właśnie wchodzę do przechowalni. zaraz się wygodnie ułożę

na wieszaku.

w banku

nie wiem jak ta kobieta ma na imię. choć spotykam

ją od lat. mieszka przy wschodniej. wczoraj znalazła

krew na wycieraczce. tak powiedziała. uważa że ktoś

chce ją zastraszyć. ludzie mówią że ma nierówno pod

sufitem. latem nosi wielkie kapelusze i długie suknie.

– jak prawdziwa artystka – twierdzi moja wciąż żona.

zaczepiła mnie dzisiaj w banku. recytowała. cytowała.

nawet zatańczyła. wręcz się wdzięczyła. – mam 63 lata.

kocham pana – wyznała. po czym odstąpiła mi miejsce

w kolejce do kasy.

obudź mnie

gdy skończy się wrzesień

póki co wiosna. każdy dzień zalatuje zielenią.

na ukrainie się tłuką. a u mnie wrócił spokój.

w kuchni krząta się kobieta. gotuje kaszkę.

jutro muszę powiesić firany. odkurzyć. może

coś umyć. zdjąć miotłą pajęczyny. chciałbym

wszystko przespać. ale nie da się zapomnieć.

od dawna myli mi się jawa ze snem. nie budź

mnie przed czasem. niech to najpierw minie.

dziś znowu umarł marquez. z nim jego kurwy.

w chwilach takich jak ta rodzi się bunt

brak mi umiejętności nazywania myśli słowami

których nadzwyczajną łatwość odnajdywania

posiada tylu ludzi opisujących świat odmienny

od tego w jakim przyszło żyć tobie i mnie

nie ma cię teraz przy mnie nie ma cię przy mnie

tej nocy kolejna noc bez ciebie kolejna

szalona chęć przetrwania stłamszenia tego

co boli co przenika wszystkie myśli

nie potrafię ich nazwać boję się je nazywać

każde słowo wymierzone jest we mnie każde

może mnie zabić brak mi wyczucia mogę posunąć

się za daleko dużo dalej niż ty ode mnie

w chwilach takich jak ta gdy nienazwane myśli

myśli bezimienne lecz nie bezsilne niedające

się ograniczyć słowem które nigdy nie znaczy

tego co powinno w chwili gdy słowa okazują się

bezsilne wobec myśli rodzi się myśl nazywana

buntem (ale czy buntem jest to co nosi jego imię?)

dwa fotele

pierwsza burza przeszła. druga blisko. trzecia była

w maju. na fotelu. niebieskim. mężczyzna dał wiarę.

kobieta bywa przy nadziei. nie tym razem. na szczęście

nie będzie szczęścia. a wątpliwości można usunąć. jak

wtedy. szkoda. bo nie byłoby teraz.

dobranoc. cyganie kopią od środka.

here is the news

z samego rana pokłóciłem się z ewą. tak bez powodu. przyczyna

zawsze się znajdzie kiedy się szuka dowodu. na istnienie. na nie

bo i na piekło. oraz niebyt. odbyt. zbyt czegokolwiek. na domiar

chce się spać. jest dopiero dziewiąta dwadzieścia. a położyło się

o piątej pięć. zatem: ona wstała. się zwlokłem. wyszła z hukiem.

wróciłem do łóżka. łóżko trwało ze mną do jedenastej. za osiem

południe zadzwoniłem do taty z życzeniami na dzień ojca. bo to

akurat był ten dzień. zaś noc minęła. ta najkrótsza. podziękował.

porozmawialiśmy. całe trzy minuty i kilka sekund przegadaliśmy.

wręcz się zagadaliśmy. już piłem piwo w pokoju. marcin też. lecz

on drugie i w kuchni. później wyszedł z gosią. znów się położyłem.

chwilę śniłem. wstałem. oni wrócili. pokłócili się. małgosia wyszła

cicho. cichutko. obaj byliśmy głodni. zjedliśmy po jednym gołąbku.

– kolejna sobota nas mija – zauważyłem grzecznie. – jebana sobota

– uprzejmie potwierdził marcin i puścił time electriców. naprawdę

dobry czas na taką muzę. gdy wena śpi.

torebka od niegucciego

trzymasz w niej wszystkie nieszczęścia koziorożca razem

ze skórzanym etui na papierosy, które dostałaś od innej poetki

(z napisem „chile”, leszek był zachwycony, gdy je zobaczył,

marzy o chile, to takie marzenie z dzieciństwa, niewytłumaczalne);

w futerale lm–y (niestety mentolowe) zmieszane z pamięcią o braku

marcina i bronisława (leszek sam ich zakopał, bo ksiądz odmówił

pochowania niechrzczonych, dlatego twój ojciec od lat odwozi

werkę do kościoła, ale z nią nie wchodzi); masz w niej geny

i sms–a, klucze do wciąż niewłaściwych drzwi, trzy rachunki

za życie, pięć kart (ani jedna nie jest jokerem), których piny trudno

spamiętać, rozładowany telefon z nieodebranym połączeniem

od piotra i jedną niewysłaną wiadomością, dwie czereśnie, jakie

zocha zawiesiła ci wczoraj na uchu (bo zocha za dwa tygodnie

skończy 44 lata i już to przeżywa ogórkami małosolnymi);

co tam jeszcze masz?

: dwa długopisy (jeden czerwony – do podkreślania), ołówek z gumką

(do wykreślania) i pióro oraz zaproszenie, które nie doszło na czas

(bo podobno nastąpił błąd na łączach, dlatego września musi na ciebie

poczekać do września albo października.

– ale na pewno jesienią – jak napisał w dzisiejszym mailu organizator).

taka mała torebka. z duchami. na lewym ramieniu. a prawe ugięte

pod ciężarem losów (może któryś wygra). bagaż historii.

ziemniaczane

do wpół do czwartej w nocy słuchaliśmy głośnej

muzyki. następnie kochaliśmy się ponad godzinę.

w samo południe rzuciłaś budzikiem o ścianę. po

czym znów uprawialiśmy przed kolejną drzemką.

wstałaś. ja nadal śniłem. ty w tym czasie robiłaś

obiad. jarzynowa i ziemniaczane. uwielbiam placki

ziemniaczane. zjedliśmy je wszystkie wieczorem

na zimno. popijając piwem. tego dnia (jak później

wyczytałem) julia hartwig kończyła dziewięćdziesiąt

lat. według niej miłość nie jest tematem na wiersz.

ten wiersz zawiera

lokowanie produktu

podobno była już noc, ale my nie jesteśmy

gwiazdami, więc ciemność rozjaśnił jedynie

płomień zapalniczki. podarty człowiek przed

żabką przy piotrkowskiej postanowił zostać

moim serdecznym przyjacielem, jednak ewa,

która niedawno dowiedziała się, że bob dylan

wciąż żyje, wspomniała coś o hotelu, dlatego

nastąpiło kolejne w moim życiu rozstanie.

liczę, że pan z windy nie pisze pamiętników.

łóżko okazało się głębokie aż do rany.

20 sierpnia. sms. mail

jak tam u ciebie? u mnie

wczoraj była burza.

musiałem zamknąć okna.

spałem przy otwartych

drzwiach. obok kołdry.

bez flaneli.

ja wtedy spałam nieprzytomna po bezsennej nocy

z niedzieli na poniedziałek

(w twojej nocy u mnie nie było burzy i miałam otwarte okno)

a wracając do nocy to już prawie był wtorek

w tej nocy i w tamtej

i miałam śmiertelny orgazm we śnie

nie z tobą z nim

deszcz nie padał i nie było burzy

i spałam nago

bez ciebie

z wtorku na środę:

pada egzotyczny ciepły sierpniowy deszcz

a ty pijesz kolejne piwo

paryż

to był ten dziwny dzień w którym o mało co napisałem

najlepszy wiersz jaki mógł powstać w moim pokoleniu.

choć od dawna wiem że żadnego pokolenia nie było.

pokolenia stanu wojennego. generacji ’63. pokolenia

srulionu. pokolenia po poprzednim wykolejeniu. i przed

nowym sezonem.

nie napisałem bo zacząłem czytać o jacku bierezinie.

poecie kobieciarzu bokserze alpiniście i pijaku. który

mieszkając całe lata w paryżu nigdy nie nauczył się

francuskiego na tyle by samodzielnie kupić paczkę fajek.

który na sekundę przed wejściem na swą ostatnią drogę

nagle podniósł obie ręce. nikt nie pamięta nazwiska

kierowcy ciężarówki któremu się poddał.

do

wszyscyśmy chcieli, nie przyznając się

do tego przed sobą wzajemnie, zostać

baczyńskimi, bursami, barańczakami,

wojaczkami i ce ha wie kim jeszcze

swej epoki.

chcieliśmy dyrygować słowami kolejnych

wierszy rzędami dusz. być wyroczniami.

etycznymi przewodnikami, o etyce pojęcia

większego nie mając.

i co? nikomu się nie udało.

wszyscyśmy bez wyjątku zostali całkiem nieźle

wykształconymi zapijaczonymi degeneratami

na stanowiskach skrzętnie skrywającymi swój

nałóg. i tyle.

tyle po nas zostanie,

cośmy razem. nasze

dusze stoją potworem.

podstępny kciuk

kiedy wskazujesz jednym palcem,

trzy inne wymierzone są w ciebie.

fleks

dwie: kości czy – dwie: koście?

dwie: maści czy – dwie: maście?

ok. mowa o rzeczownikach żeńskich

zakończonych w M l. poj. na – ść.

to inne przykłady (w M l. poj. zakończone na – ć):

jedna nić. ale – dwie: nici czy nicie?

zatem – dwie: postaci czy: postacie?

brzaski, świty, ranki, wstanki i dni czy dnie?

a noc zawsze ciemna. niebo bez gwiazd.

gwiazdów. gwizdów. cisza. cicho sza. wcale

nie jest miło. słowa są. tu wiem:

lokomotywa.

moralności czy moralnoście?

śmieci czy śmiecie?

w tym ostatnim przykładzie dochodzi dodatkowa

konotacja – śmieć jako odpad (brud, nieczystość), ale

także śmieć jako (np.) gnojek.

vide – wyrzuciłem śmieci czy śmiecie – ?; pobiły mnie

śmieci czy śmiecie – ? po mojemu powinno być tak

: poszedłem wyrzucić śmieci, przy czym dopadły mnie

śmiecie. dwa albo trzy. nie liczyłem.

jednemu z nich jebłem. drugiemu jebnąłem. trzeci był

biernik.

najwyraźniej chodzi o miłość

ostatnio zbyłem twe pytanie, czy cię kocham. pewnie

dlatego zachowujesz się, jakbyś mnie nigdy nie znała.

dopiero dziś wyciągnęłaś z boscha wyprane przed paru

dniami koszulki i skarpety. od swojej mamy przywiozłaś

rosół. z makaronem. wciąż jesteś obrażona. przysłałaś

mi na maila wiersz z wczoraj. nie wiem po co. a przed

chwilą zapytałaś, czy może podgrzać coś ciepłego. nie,

dziękuję. zrobiłaś kanapkę. podstawiłaś mi ją pod nos.

pytanie syna artystki

– mamo

kiedy my w końcu

staniemy na nogi?

– gdy zejdziemy

na ziemię

coraz częściej

nie potrafię powiedzieć, kiedy jest najgorzej.

chyba nad ranem, gdy muszę wstać o szóstej

czterdzieści pięć bez żadnego zmiłuj się. nie

lubię tego. jak również twierdzenia, że wiesz,

choć nie masz pojęcia. oraz fajansowej łyżki

w kubku z cukrem. braku cytryny. nadmiaru

pomidorów. owoców w agonii. kochamy się

co noc, lecz coraz częściej szybko zasypiamy.

rzecz w tym, żeby na starość

nie mylić marsa z marskością

nad trzecią planetą od słońca księżyc przybiera

kształt pośladka. drugiego nie ma, czyli jeszcze

nie oglądasz tego świata podwójnie. noc zatem

stoi przed tobą otworem, tym bardziej, że kobieta

na łóżku obok z pewnością nie pochodzi z wenus.

od jakiegoś czasu nazywasz ją wrzodem na swojej

dupie. jest twoją pierwszą pięćdziesiątką każdego

dnia. jedną z białych myszek na jego zakończenie.

(obcy). ostatnia

godzina z mamą

mam po tobie lodówkę, w której schładzam

codzienne piwo, mikrowelę do odgrzewania

zapiekanek z tesco i telewizor z wadliwym

dekoderem. oraz nieustanny wyrzut, że cię

wtedy nie pocałowałem. ani nie przytuliłem.

wszystkich świętych

nie odwiedziłem żadnego grobu.

ale zapaliłem za wszystkich. dla

świętego spokoju. peta wcisnąłem

w szparę obok krzyża nad futryną.

tutaj nie ma świąt. są wyłącznie dni

powszednie jak chleb którego znów

zabrakło bo dzień był wolny jak okres

w pampersie. zza zamkniętych drzwi

dobiega kołysanka joplinki. a po niej

love like. amen

sylvia plath nie zmrużyła tutaj oka

czas ponownie minął; było zbyt szybko i zbyt chmurno;

spotkałaś mnie za wcześnie, a może ja ciebie za późno,

choć nie wiem, czy to byłaś ty, czy może pijany waldek

czaił się za rogiem kamienicy. nieważne.

nieprawda, ważne jest każde słowo. cokolwiek napiszę,

mogę cię zranić. właśnie się obudziłem. żarówka iskrzy.

żarzy. nie mam pojęcia: świt czy zmierzch? dzień dobry,

a może dobranoc?

prześcieradło gładkie jak spod żelazka. skórę drażnią

drobiny szkła. pod tym kloszem nie doczekam.

czerwona sukienka

następnego dnia najpierw przycięła długie włosy,

które tak lubił, po czym napisała krótki list pełen

dużych liter i włożyła go do kubka. przemalowała

na czarno paznokcie, spaliła czerwoną sukienkę,

schowała w szufladzie zapasowy komplet kluczy.

w nocy ułożyła nowy wiersz. starannie wyskrobała

z niego jego imię.

przestałem być jedynym poetą z mojej

generacji, który nie przytył od debiutu

W nocy obudził mnie straszny łomot. Przeraziłem się.

Ale po chwili spokojnie zasnąłem. Uświadomiłem sobie,

że to tylko mój brzuch spadł na podłogę.

Antoni Pawlak (facebook, 24 maja 2014)

waga ciągle wskazuje 65 kilogramów. od

lat ani drgnie. nie dostrzega regularnego

wzrostu obwodu w pasie, przez co nigdy

nie wiem, jakiego rozmiaru nowe spodnie

powinienem kupić. być może postanowiła

utrzymywać mnie w dobrym nastroju, dać

wiarę w wieczną młodość, nadzieję jutra,

ślepą i głuchą miłość. ale niewykluczone,

że po prostu coś innego ze mnie uleciało

przez ten czas, a ona tego nie zauważyła.

pomysł na życie

a może by tak sobie umrzeć nagle na łonie

natury. na wrzosowisku. pod drzewem. albo

w życie. w sposób zupełnie nienaturalny.

będzie piękne lato. później parę łez. ale na

razie jest zima. choć raczej koniec jesieni.

jutro agnieszka co już tu mieszka otwiera

wystawę. ojca nie będzie. bo mama. opieka

i miłość taty. marek był. lecz znikł. został regał.

sześć kotów też umrze. a może cztery. nie

pamiętam. racja. sześć ma marta. za to koty

agnieszki sikają na biurko. każdy z nich ma

dziewięć żyć. psa można zabić tylko dwa razy.

wciąż obawiam się

że moje dzieci

zapomną mnie spalić

w dyskusji o wyższości kremacji

nad tradycyjnym pochówkiem

zawsze pada nieśmiertelny argument

jakoby była ona bardziej higieniczna

zwolennicy tej metody zapominają

że ciało przed włożeniem do trumny

z reguły jest bardzo starannie myte

tymczasem ogień przyjmie każdy brud

kiedy już przyjdzie co do czego

nie zapomnijcie włożyć mi do kieszeni

telefonu z naładowaną baterią i spisem

aktualnych numerów kontaktowych

z drugiej strony nie zawołam: żegnajcie

ale raczej: do miłego zrobaczenia

niedziela

wówczas może okazać się, że to nie dzień był zły,

ale że tobie zabrakło pomysłu na jego sensowne

wypełnienie, gdyż konsekwentnie tkwiłeś od rana

z głową w kiblu, wypatrując spadających gwiazd,

których widok ponownie cię wczoraj ominął. teraz

pozostaje ci już wyłącznie życzenie spokojnej nocy

po prywatnej stronie nieustannie opuszczonej rolety.

a przecież mogłeś zgodnie z przykazaniem spędzić

ten czas przed telewizorem, śledząc kolejne upadki

na lodzie, prognozę pogody lub powyborcze sondaże,

co z pewnością tchnęłoby w ciebie skuteczną zmorę

optymizmu na cały nadchodzący tydzień.

bez zbędnych okoliczności

na dzisiaj koniec. teraz tylko odhaczyć datę w kalendarzu

z nagą blondyną i zmyć resztki czasu z cyferblatu. zapisać

ostatnią myśl przed nocą, by się nie przyśniła. oswobodzić

popielniczkę z odcisku warg. wyzwolić ciało. nie pozwolić

się sprowokować naturze. tu i teraz. przed świtem. przed

tobą. na raz, na bis. zaznaczyć kolejną kreskę na linii, ale

uważać, by nie pokaleczyć dłoni. codzienne funny games

zwieńczyć rzutem kostką. i nie zapomnieć złożyć planszy.

the day after

jutro wstaniesz jak zwykle, bo znów zawiedzie

cię wieczorne przeczucie, że ta noc będzie twą

ostatnią i dlatego po raz kolejny obejrzysz Hair

lub American Beauty.

najpierw udasz zaskoczenie, po czym wykonasz

wszystkie czynności, o których martwi nie muszą

już pamiętać, co będzie stanowiło wystarczający

dowód na doczesność.

choć żałujesz niemal wszystkiego w swym życiu,

a najbardziej tego, czego w nim nie uczyniłeś,

nieustannie popełniasz jeden błąd. wciąż jesteś

pinokio

później wróć. jak gdyby nic podlej fiołka,

bo akurat zakwitł. obierz ziemniaki, nim

zakwitnąć zdążą. nastaw wodę. posól ją.

nie przesól. rzuć kubkiem w okno, niech

rozpryśnie się na milion. szpetnie zaklnij.

daj się ponieść emocjom, wszak tego od

ciebie oczekują. zrzuć korę drewnianego

chłopca. poznaj dziewczynkę z zapałkami.

51’

będziesz musiał odpuścić. chłopcy w tym wieku

dorośleją i powoli zaczynają już zdawać sobie

sprawę, że nie posiądą wszystkich kobiet, które

im się podobają. to nieuchronna trauma, jednak

ból, jaki sprawia, z każdym dniem łagodnieje

jak kawa po turecku zastępowana rozpuszczalną

neską, chociaż obecnie trudno jeszcze oswoić się

ze świadomością, że naprawdę istnieje jakiś byt

poza cowieczornym seksem. póki co niepotrzebne

ci do niego przysięgi. ani dwie ołowiane obrączki.

najnowszy adres

do południa pukają wyłącznie sprzedawcy

jajek z własnego chowu i świadkowie jehowy

– nie, dziękuję, mam własne;

– nie, nie chcę być szczęśliwy po śmierci.

czasami wdrapie się listonosz, zawsze dzwoni

dwa razy, po czym klnie, że znów nikogo nie ma.

ostrzeżony przez sąsiadkę ksiądz nawet nie

spróbował. facet z mieszkania obok kopnął

śpiącą na wycieraczce żonę i kazał jej lecieć

po piwo. lokator z dołu umiejętnie wyzionął.

zepsuty domofon wzywa do kolejnego trudnego

przypadku. jutro moja kolej na mycie schodów.

prognoza na święta

powinien spaść śnieg. tymczasem wszystkie prognozy pogody

konsekwentnie zapowiadają plusowe temperatury i deszczowe

święta. rozkłady jazdy na wigilię nie napawają optymizmem.

na tylnym siedzeniu ostatniego dziś autobusu linii 45 spoczywa

święty mikołaj. pyta czy to już nowy rok. nie ma biletu a kontroler

za nic nie chce przyjąć w zamian grającej kartki ze stajenką.

w telefonie setne życzenia wesołych i rodzinnych. moje komórki

zapadają w szarość.

dwadzieścia dziewięć dwanaście

sąsiedzi wybaczą dezertera, a nawet chop

suey, pod warunkiem, że flaszka nie będzie

pusta. rozgrzeje atmosferę, no bo jak tu

podtrzymać ogień, gdy brakuje powietrza.

powinno być lirycznie. niekoniecznie miło,

ale ze smyczkami w tle oraz z saksofonem.

trudno uwierzyć w taki banał, jednak to już

naprawdę czwarta nad ranem i kończy się

grudzień. w skrzynce na listy dwa rachunki,

koperta bez znaczka, przykurzony esemes.

godnie z planem

można powiedzieć, że wszystko poszło zgodnie z planem:

płodziłeś, sadziłeś i budowałeś (skupiłeś się na pierwszym),

ale przecież to już czas przeszły zapomniany. nadal jednak

ignorujesz rude koty oraz adorujesz czarne wdowy. ciągle

marudzisz, nigdy nie tańczysz przed czwartym piwem, zaś

w śpiewie fałszujesz. filozofię przypadku wyznajesz jedynie

do biernika, lecz aktywnie uczestniczysz w braku obecności.

co wieczór śnisz marzenia pozbawione złudzeń. odcinasz

kupony i rozsyłasz cudze losy. drapiesz je zawsze do krwi.

nic nowego

chyba już nie ma sensu się starać. pozostaje

się starzeć. jeszcze spróbować zmniejszyć

rosnący brzuch trzema pompkami i jednym

rowerkiem raz na parę dni, chociaż wątpię,

czy warto się tak męczyć. czasem nie umiem

zasnąć, kiedy indziej zachodzę przed nocą.

przestałem cokolwiek zaczynać, nawet książki

czytam od końca. kupiłem chomika. poza tym

u mnie nic nowego. wszystko się już zdarzyło.

nad

a wystarczyłoby być miłym

: wrogom kwiaty

: fałszywym przyjaciołom dobre słowo

: przyjaciołom – słowo dobre

nad wyraz